Nieuwe schoenen - woensdag 18 oktober 2017 (bevallingsverhaal deel 3)

Om half twee word ik wakker. Ik weet het direct. Dit is het. Dit zijn echte weeën. Het is nu echt begonnen! Ik besluit Jas niet direct wakker te maken, die kan zijn rust ook nog wel even gebruiken en wie weet hoe lang het nog duurt. Ik probeer zelf tussen de weeën door ook nog wat te rusten. Om vijf uur zijn de weeën toch wel heel constant en besluit ik mijn weeëntimer erbij te pakken. De weeën komen om de vier à vijf minuten en houden een minuut tot anderhalf aan. Om zes uur wordt Jas wakker. Hij kijkt me aan en vraagt wat ik aan het doen ben. “Ik puf”, antwoord ik droog en laat hem de weeëntimer zien. Ik vraag wat hij een normale tijd vindt om de verloskundige te bellen. We besluiten dat half acht wel een mooie tijd is. Ik zeg tegen Jas dat hij zich wel klaar kan maken om aan het werk te gaan. Want die weeën opvangen red ik me wel mee. Wanneer Jas gedoucht en aangekleed is belt hij naar La Vie. Dit keer neemt Fenna op. Ze is al bezig met een andere bevalling in het Martini Ziekenhuis, maar geeft aan dat ze Maaike vraagt om voor het spreekuur nog even bij ons langs te gaan. 

De weeën, die steeds heftiger worden, vang ik leunend op mijn yogabal op en kwispel als een hond zoals ik bij zwangerschapsyoga geleerd heb. Ik begin grotere hoeveelheden vruchtwater te verliezen. Ik denk nog even terug aan maandagavond. Ik was toch niet gek! Als Maaike rond acht uur arriveert kletsen we wat, altijd gezellig met de meiden van La Vie. Ik vraag of Jas gewoon aan het werk kan gaan. “Laten we eerst maar even kijken hoeveel ontsluiting je hebt”, zegt Maaike. Maaike probeert me te behoeden voor een teleurstelling en geeft aan dat er een kans bestaat dat ik nog niet zoveel ontsluiting heb. Volgens Maaike heb ik nog veel te veel praatjes. “Ik denk niet dat Jasper nog aan het werk gaat”, zegt Maaike. ”Je hebt al vijf centimeter ontsluiting.” Maaike geeft aan dat we naar het Martini Ziekenhuis mogen gaan. Ik vraag of ik me eerst nog even mag opmaken. First things first! Jas rijdt de auto alvast voor en probeert nog even met behulp van een YouTube filmpje de Maxi-Cosi in de auto te bevestigen. Dit stond nog op ons to-do-lijstje. 

Jas vraagt aan Maaike of zij nog even bij mij kan blijven, want hij moet nog even “iets” doen. Haha, ik weet waar hij op doelt. Ik heb de auto maandag met lege tank teruggezet in de parkeergarage. “Aah joh, dat redden we nog makkelijk”, zeg ik tegen Jas. Van tevoren had ik nooit gedacht dat ik zo relaxt zou blijven. En dus vertrekken we met een lege tank richting het ziekenhuis. Ik besef me ineens dat we als we weer thuiskomen, we met zijn drietjes zijn. Ik kan niet wachten!

Rond half 10 arriveren we in het Martini Ziekenhuis. We worden ontvangen door kraamverzorgster Diana van Het Groene Kruis. Zij zal bij de bevalling aanwezig zijn. Ik moet wel even wennen aan de nieuwe omgeving en mis mijn yogabal. De weeën zijn een stuk heftiger geworden en vooral de rugweeën zijn lastig op te vangen. Op aanraden van Fenna besluit ik om te gaan douchen, misschien dat het warme water ontspannend werkt. Onder de douche bedenk ik ineens dat Leonie over twee uur met kids op de stoep staat. Precies op het moment dat ik op sta en de douche wil verlaten om Jas te vragen Leo te appen dat onze date niet door kan gaan, krijg ik een gemene wee, die ik staand niet goed op kan vangen. Met mijn blote, natte, zwangere lijf val ik Diana in de armen. Diana is een stuk kleiner dan ik, waardoor ik op haar veel lekkerder kan leunen dan op Jas. Er ontstaat een nieuwe rolverdeling: ik leun op Diana en Jas geeft tegendruk op m’n rug om de rugweeën te verzachten. Fenna komt even bij ons kijken en ik wil graag weten hoe de ontsluiting vordert. Helaas zit er niet veel schot in de zaak. Ik heb, drie uur later, nog net zo veel ontsluiting als vanochtend. Ik vraag naar de mogelijkheden voor pijnbestrijding. Ik neem op bed plaats, er worden wat onderzoeken gedaan en de mogelijkheden worden mij uitgelegd. Ik bedank voor de uitleg en de genomen moeite, maar besluit het toch op eigen kracht te willen doen. 

Na de uitleg over de pijnbestrijding weet ik mezelf te herpakken, we hebben de lichten gedimd en het album Calm The Mind van Dan Gibson’s Solitudes opgezet. Dit album werd gebruikt tijdens zwangerschapsyoga, tijdens mijn zwangerschap heb ik zwangerschapsyoga vervloekt. Het was niet echt (of eigenlijk echt niet) mijn ding, maar ik heb mezelf er vijf keer heen gesleept. Achteraf ben ik hier heel blij om, want ik heb er voor mijn gevoel wel echt baat bij. Ik ben in een soort trance. Tussen de weeën door val ik in slaap en laad ik me op voor de volgende wee. Zelf kan ik me er weinig van herinneren. Misschien ook maar goed, want ik ben er nog lang niet! Tussendoor vraag ik regelmatig aan Fenna of ze de ontsluiting wil meten. Half één: zes centimeter. Yes, er zit een stijgende lijn in. Kwart voor twee: zeven centimeter. Jas kan inmiddels geen krekel of panfluit (ja, het album staat op repeat) meer horen. Kwart over drie: acht centimeter. Kwart over vier: negen centimeter. Zeven minuten over vijf: tien centimeter, volledige ontsluiting en ik mag beginnen met persen. Dit klinkt ons als muziek in de oren! Nu kan het nooit lang meer duren, toch?  

Van tevoren heb ik me verdiept in de verschillende ‘standjes’ en besluit om op een baarkruk plaats te nemen. De voordelen, die ik in de literatuur gelezen heb, spreken mij wel aan. Jas gaat achter mij zitten. Al snel kom ik tot de conclusie dat dit niets voor mij is. Het enige wat ik zie zijn Jas zijn mooie witte nieuwe schoenen aan weerskanten van mij. De gedachte dat ik ‘knoei’ op Jas z’n nieuwe schoenen, leidt mij af. Ik besluit om het toch maar gewoon op bed te proberen. De uren verstrijken en de persweeën nemen af. Het klink misschien gek, maar ik mis de persweeën best wel. Persen zonder persweeën is echt lastig. Ik krijg haar er met geen mogelijkheid uit. Het wordt toch een medische bevalling. 

Om tien over zeven komt de gynaecoloog bij ons om een plan te maken. Het heeft nu lang genoeg geduurd. Ze geeft ons nog een half uur. Als ze er dan nog niet is, wordt het een spoedkeizersnede. Ik vraag me hardop af wat dat ene half uur nog voor zin heeft. Wat mij betreft rijden ze me nu naar de OK, maar ik besluit er nog een keer vol voor te gaan. Jas staat aan de linkerkant van mij en Carolien aan de rechterkant. Carolien coacht mij "Neem een grote hap lucht, hou vast, kin op je borst, open je ogen en PERS zo hard als je kan en nog een keer! Neem een grote hap lucht, hou vast, kin op je borst, open je ogen en PERS". Ik zie twee rood aangelopen hoofden naast mij, Jas en Carolien persen allebei fanatiek mee. Een grappig gezicht en ik vraag me af of ik net zo’n rood hoofd heb als zij.

"Het hoofd staat, bij de volgende wee moet je nog een keer alles geven en dan is ze er". Hoor ik het goed, gaat het me dan toch lukken? Ik ben totaal overdonderd. Om negen minuten voor acht wordt Lize Julie Pol geboren met behulp van een knip (de Grote Knip deed me altijd denken aan onze vakantie op Curaçao, maar dat is na vandaag wel anders) en vacuümpomp. Achteraf hoor ik dat het medisch personeel bijna net zo verbaasd was als ik, iedereen dacht dat dit uit zou lopen op een keizersnee. Lize werd in kruinligging geboren met haar armpje over haar voorhoofd. Deze combinatie heeft het mij zo moeilijk gemaakt. Maar dit prachtige meisje, is het allemaal meer dan waard. Wat is ze lief, wat is ze mooi. We zijn zo verliefd.