Het is 30 juni 2016. Het einde van onze rondreis door West-Canada nadert. We verblijven vannacht in de Emerald Lake Lodge, direct aan het Emerald Lake middenin de Rocky Mountains. Na het eten maken we een vuurtje op de daarvoor bestemde vuurplaats. Onder het genot van een wijntje en biertje maken we s'mores (aanrader!) boven het kampvuur. Het onderwerp kinderen komt ter sprake, ik merk dat dit onderwerp steeds vaker terugkomt. Dat we allebei een kinderwens hebben, hebben we nooit onder stoelen of banken geschoven, maar wanneer weet je nou dat de tijd rijp is om er voor te gaan? 

Waar blijft die baby?

Vroeger dacht ik altijd dat ik jong moeder wilde worden, niet dat 28 oud is, maar ook niet écht jong. We krijgen ook al jaren de vraag waar onze baby nou blijft. "Jullie zijn al zo lang bij elkaar, hebben allebei een vaste baan, een fijn huis met genoeg slaapkamers, hebben samen verre reizen gemaakt, jullie zijn allebei zo gek op kinderen", zomaar een greep uit de argumenten waarom anderen vonden dat wij er wel aan toe moesten zijn.

We passen regelmatig op ons nichtje. Wat genieten we van deze dagen: 's ochtends met z'n drieën in bed wakker worden, de dag rustig beginnen en vervolgens allerlei leuke activiteiten doen. Ondanks dat we deze dagen fantastisch vinden, zijn we er zelf nog niet aan toe om een gezin te stichten. We genieten nog zo van ons leventje samen. 

Je gevoel kun je niet plannen

Tijdens die bewuste avond bij het kampvuur, spreken we uit dat we volgend jaar nog graag één verre reis willen maken, Australië staat nog hoog op onze wishlist, en dat we daarna misschien wel voor een klein 'kangaroetje' gaan. Terug in Nederland begint het ook gelijk weer te kriebelen. Ik begin me te verdiepen in een rondreis door Australië. Wat is de meest geschikte periode, welke plekken willen we allemaal bezoeken, welke route moeten we dan afleggen, wat kunnen we met de auto doen en wat met het vliegtuig, aan binnenlandse vluchten ontkom je haast niet. Tot zondag 16 oktober 2016... 

De deur naar de showroom/fotostudio van de webshop staat open, de derde slaapkamer in ons huis is al geruime tijd omgetoverd tot showroom/fotostudio voor de webshop zodat ik mijn posters kan stylen/fotograferen. Dit kamertje is mijn favoriete kamer in huis. Jas staat onder de douche, ik loop de badkamer binnen en poets mijn tanden. De pil ligt op de rand van de wasbak. Ik vraag Jas of hij mij wil helpen herinneren dat ik morgen de pil moet bestellen, ik ben er alweer bijna doorheen. Anders moet ik Inez binnenkort wéér rond middernacht in paniek op bellen of zij nog een pil voor mij heeft. Het is al meerdere keren gebeurd dat we ergens in de buurt meeten om de pil uit te wisselen. We moeten hier altijd wel om lachen. Voor een buitenstaander moet dit een heel gek gezicht zijn. Jas en ik zijn even stil, kijken elkaar aan en beseffen dat we dezelfde gedachte hebben. *Is het nog wel nodig om de pil weer te bestellen?* Waarom gaan we er niet gewoon voor. Voor hetzelfde geld duurt het nog heel lang voordat ik zwanger ben of lukt het helemaal niet. Wanneer ik ’s avonds de pil wil nemen gooit Jas de strip in de prullenbak. "Laten we er dan ook direct voor gaan, waarom zouden we deze strip nog afmaken?" We spreken af dat als het lang duurt voordat ik zwanger ben we gewoon naar Australië gaan en mocht ik snel zwanger zijn dan stellen we de reis gewoon een paar jaar uit. Dit avontuur is immers groter dan welke rondreis dan ook!  

Ik zou toch niet zwanger zijn?

Tussen kerst en oud en nieuw hoor ik dat ik een nieuwe baan heb, waar ik 1 februari 2017 kan beginnen. Ik zeg tegen Jas dat het misschien wel verstandig is om onze kinderwens uit te stellen. Een nieuwe baan en direct zwanger, niet echt een goede binnenkomer. Na m’n eerste werkweek ben ik helemaal gesloopt. “Toch wel vermoeiend zo’n nieuwe baan. Al die indrukken.” Ik hoor het mezelf nog tegen Jas zeggen. Wanneer ik aan mijn tweede week begin moet ik ‘s ochtends overgeven. Jas vraagt of ik gespannen ben om weer aan het werk te gaan. Hier hoef ik niet over na te denken… Daar heb ik geen last van. Misschien iets verkeerds gegeten? Helaas blijft het overgeven niet bij een keer en ook op het werk moet ik meerdere keren overgeven. Gelukkig heb ik mijn tandenborstel vanochtend in de tas gegooid. Ik zou toch niet zwanger zijn? 

De test

Zondag 12 februari 2017 doen we een vroege zwangerschapstest. Tegen beter weten in. Eigenlijk is het nog te vroeg om een test te doen, maar we willen niet even snel voor het werk aan een test doen en we willen ook niet nog een week wachten. De test is, heel verrassend, negatief. Vrijdag 17 februari 2017 heb ik een vrijdagmiddagborrel van mijn werk en Jas gaat die nacht met vrienden op stap. We hebben afgesproken dat we morgenochtend opnieuw een test doen. Het is zes uur ’s ochtends wanneer ik wakker word, ik moet zo nodig plassen. Terwijl ik naar de wc ren, attendeert Jas mij er nog even op dat ik niet moet vergeten een test te doen. Alsof ik dat zou vergeten!

De test ligt op mijn nachtkastje. De minuten verstrijken. Wanneer ik de test wil pakken, zie ik het gelijk... Ik kijk Jas met grote ogen aan "Het is een plusje". Ondanks dat het niet als een verrassing komt, kunnen we het haast niet geloven. We besluiten ook nog een ‘dure’ test met wekenindicator te doen van Clearblue. Er is geen twijfel over mogelijk: IK BEN ZWANGER!