“De regenboog komt er pas als de regen en de zon elkaar ontmoeten.” 

Ik had het ontwerp voor de herinneringskist met regenboog net klaar toen ik deze quote van Anne Marije Baars las. Het eerste kistje met regenboog moest gewoon voor Anne Marije zijn, voor het kindje dat in haar buik heeft gezeten. Het is zo bijzonder hoe Anne Marije vertelt over haar miskraam. Ik denk dat veel mensen die hetzelfde als Anne Marije hebben meegemaakt, wat kunnen hebben aan haar verhaal. Daarom wil ik Anne Marije haar verhaal met jullie delen. Ik deel bewust niet bij hoeveel weken Anne Marije haar kindje is verloren, waarom ik dat niet doe… Dat blijkt wel uit Anne Marije haar verhaal. 

“We zijn niet langer meer in blijde verwachting. Ik kies ervoor dit te delen, niet om het groter te maken, maar ook om het niet weg te stoppen. Elk bestaan, hoe klein ook, is de moeite waard om te worden benoemd. Ook hier geldt een taboe, om verlies dat eigenlijk het rouwen niet waard ‘lijkt’ te zijn. Maar wat er is geweest, wordt nooit vergeten.

The day after

Gisteren heb ik een curettage ondergaan, want de miskraam wilde niet goed doorzetten en wat voelt mijn buik vandaag leeg. Ik voel me zelf leeg. Het is goed zo. Mijn kleintje is niet meer hier. Mijn armen zullen leeg blijven. Maar ik voel me niet wanhopig. Het is goed zo. Deze dagen kom ik door met doen wat ik het liefste doe: schrijven en tussendoor rommel ik wat in huis. Misschien komt er wel een verhaal of boek over de miskraam. Volgens mij ben ik niet de enige die woorden wil geven aan dit verdriet. Ik weet dat het leven verder gaat. En dat het een plekje gaat krijgen. Maar voor nu huil ik, koester ik mijn tranen en neem zo langzaam afscheid van een droom.

Drie maanden later

Het leven gaat door, maar ergens ook weer niet. De zwangere buiken, geboorteaankondigingen en babyfoto’s komen anders binnen dan vroeger, voor de miskraam. En ik merk dat het mij helpt, nog steeds, om erover te praten. Om mijn verdriet te delen. Om te rouwen over mijn kleintje dat nooit tot bloei zal komen. En toch geen verdrietig relaas, maar juist het omgekeerde. Een pleidooi om het leven te vieren. Om het kleine te benoemen. Want elk leven hoe pril ook, hoor erbij. Bestaat. Is een realiteit. En daarom mag en zelfs moet het leven worden gevierd. Of je nu twee dagen zwanger bent of 38 weken. Koester het, bazuin het rond. Deel in vreugde van een ander. Het accent ligt niet op de angst. Want zolang er leven is, is er hoop.”  

Lief kleintje, het heeft niet zo mogen zijn. Onze droom van jou wordt nooit werkelijkheid. Al was je zo klein, je hebt een plaatsje in ons hart dat er altijd zal zijn. Dat kindje, dag." 

Wat ik houden wil

Wil je meer van Anne Marije lezen? Dan is Anne Marije haar boek ‘Wat ik houden wil’ een aanrader. In haar boek vertelt Anne Marije over haar zoektocht naar authenticiteit, over het verlangen naar minder, maar ook over haar miskraam en de herinneringskist die ik voor haar maakte:  

“Terwijl ik de herinneringsbox vul, komen de tranen opzetten. Tranen van geluk wanneer ik denk aan het moment dat ik in Antwerpen dit borsteltje voor je kocht en in gedachten je geur al kon ruiken. Tranen van ongeloof als ik denk aan dat intense gevoel toen ik de twee streepjes op de test zag verschijnen. Tranen van verwachting toen ik alvast dit ieniemini broekje voor jou kocht dat je straks als zomerbaby met je blote voetjes zou dragen. Vooral zijn het tranen van gemis. Want ik zal je nooit in mijn armen kunnen houden. Het is de dag na de curettage en mijn buik voelt leeg. Ik weet dat het leven verder gaat en dat het verdriet na verloop van tijd zal slijten. Voor nu echter huil ik, koester ik mijn tranen en neem ik zo langzaam afscheid van een droom.”

Klik hier om ‘Wat ik houden wil’ van Anne Marije Baars bij Bol.com te bestellen of volg Anne Marije op Instagram. 

Bron: Anne Marije Baars (2019), Wat ik houden wil. Heerenveen: Uitgeverij Sestra.

Fotografie: Anne Marije Baars