Mijn bevallingsverhaal + de gouden tip voor een zwangerschapscursus

Ik plof op bed. Een blik op de klok, 23.57 uur, vertelt met dat ik wéér later op bed ben gegaan dan ik me voorgenomen had. Shit. Ik moet echt proberen om meer mijn rust pakken tot de bevalling, maar rustig aan doen is niet echt mijn ding. We waren nog zo lekker bezig met het in elkaar zetten van de buitenkeuken en de nesteldrang in mij wilde het graag afmaken zodat we weer een vinkje op ons to do lijstje konden zetten.

Terwijl ik langzaam wegdommel, schiet ik plotseling overeind. In een reflex sta ik naast het bed. Waar ik bij de bevalling van Lize twijfelde of mijn vliezen waren gebroken of dat ik thee over mijn broek had gemorst, was het dit keer overduidelijk. Ik sta, net als je vaak in films ziet, in een grote plas vruchtwater.

‘Jas...’, fluister ik. ‘Jas-per,’ fluister ik nu iets harder. Ik wil niet dat Lize, die in de kamer naast ons slaapt, wakker wordt. ‘Jahaaaas!’ Hèhè, eindelijk respons. ‘Mijn vliezen zijn gebroken,’ zeg ik terwijl ik nog steeds middenin de plas vruchtwater sta. Verwachtingsvol kijken we elkaar en maken we een plan. Jasper pakt de dweil om het vruchtwater op te ruimen en ik ga douchen.

Wanneer ik weer fris en fruitig ben en de vloer van de slaapkamer schoon is, kruipen we snel weer in bed. Nieuwsgierig naar wat de rest van de nacht ons gaat brengen. Na de bevalling van Lize weten we dat het nog wel even kan duren. Ik doe mijn best om in slaap te vallen, maar de adrenaline stroomt door mijn lijf. Voordat ik in slaap val, voel ik mijn baarmoeder samentrekken. Ik herken dit gevoel meteen - dit is een wee. En ook de volgende wee dient zich al snel aan. Ik kijk op de klok, 01.15 uur. Ik ben nogal van de cijfertjes en besluit om de weeën toch nog even te timen voordat ik ga slapen. Ik kom er al snel achter dat de weeën heel constant zijn. Ze komen om de drie minuten en houden een minuut tot anderhalf aan. Om 02.15 uur besluit ik Jasper voor de tweede keer wakker te maken en vertel hem dat ik al een uur constante weeën heb.

Bij de bevalling van Lize wilde ik wachten met het bellen van de verloskundige totdat het een ‘normaal’ tijdstip zou zijn, maar nu voel ik aan alle kanten dat dit mannetje in mijn buik weleens veel meer haast zou kunnen hebben. Om 02.45 uur belt Jasper de bevallijn van ’t Stroomdal, onze verloskundigenpraktijk. ‘Ze klonk nog aardig ver weg,’ lacht Jasper. ‘Maar ze komt zo snel mogelijk onze kant op.’ Om 03.20 uur gaat de bel en staat Ella, de verloskundige die op dat moment dienst heeft, voor de deur. We praten wat en Ella observeert mij tijdens het opvangen van de weeën, ook checkt ze mijn ontsluiting - 3 centimeter.

‘Willen jullie al naar het ziekenhuis of thuis nog even afwachten tot de ontsluiting verder vordert?’ vraagt Ella. Ik denk terug aan de bevalling van Lize. Toen had ik wel even nodig om weer in mijn bevalbubbel te komen nadat ik van huis naar het ziekenhuis gegaan was. We besluiten om Jasper’s ouders te bellen, zodat zij onze kant op komen om op Lize te passen en wij dan naar het ziekenhuis kunnen vertrekken. 

Om vijf uur arriveren we in het ziekenhuis. We krijgen een verloskamer toegewezen en nadat we ons geïnstalleerd hebben, checkt Ella opnieuw mijn ontsluiting – 4 centimeter. Waar bij de bevalling van Lize de voorgang stagneerde nadat we in het ziekenhuis waren aangekomen gaat het nu juist in een stroomversnelling. De weeën volgen elkaar in rap tempo op. De weeën kan ik goed opvangen, maar bij iedere wee heb ik ook een gemene pijn in mijn schaambot en si-gewricht. Deze pijn is minder goed op te vangen. Het enige wat hier een beetje bij helpt is tegendruk en warmte. Gelukkig heb ik een kruik bij me en kan ik een tweede kruik van het ziekenhuis lenen. Ik klem de kruik tussen mijn benen en Ella drukt de andere kruik tegen mijn si-gewricht aan. Jasper’s handen gebruik ik om in te knijpen. We vormen een team met zijn drieën, ieder met een duidelijke taak.

Om 06.50 uur checkt Ella nogmaals mijn ontsluiting. ‘Zeven centimeter,’ deelt ze ons opgewekt mee. Maar dit is ook het punt waarop ik het pittig krijg. Een half uurtje later vraag ik, controlfreak dat ik ben, Ella of ze nogmaals mijn ontsluiting wil checken. Ik blijk al 9 centimeter ontsluiting te hebben en het zal nu niet lang meer duren voordat ik volledige ontsluiting heb en de laatste fase van de bevalling zal aanbreken. Om 08.10 uur is het moment daar en mag ik beginnen met persen. Het overvalt me een beetje. Hoe moet dat ook alweer? Kan ik dit wel? Op dat moment daalt Pelle’s hartslag en zegt Ella op een indringende toon: ‘Bineke, je móet nu alles geven wat je hebt.’ Dit zetje had ik blijkbaar even nodig. Er komt een bepaalde oerkracht in mij vrij en mijn lichaam weet ineens weer wat het moet doen. Ik geef alles wat ik heb en na twee keer persen wordt Pelle om 08.17 uur met opgeslagen handje geboren.

Ik ben dus een goed voorbeeld van dat het verloop van de eerste bevalling niets hoeft te zeggen over het verloop van een volgende bevalling. Op basis van de feiten zou je verwachten dat ik de bevalling van Lize heftiger ervaren zou hebben dan die van Pelle. Toch denk ik dat ik die van Pelle zwaarder vond. Bij de bevalling van Lize zat ik volledig in mijn eigen bubbel, haast alsof ik me niet op deze wereld bevond. Ik was in een soort trance en viel tussen de weeën door in slaap. Ik kan me dan ook vrij weinig van de bevalling en de bijbehorende pijn herinneren, waarschijnlijk omdat ik zo ontspannen was. Bij Pelle was dat anders. Het lukte me niet om in mijn eigen bubbel te kruipen en kreeg alles, inclusief de pijn, heel bewust mee. Ik denk dat het niet kunnen ontspannen hier een grote rol in heeft gespeeld. De oorzaak is me wel bekend. Ik was namelijk teveel met mijn gedachten bij mijn moeder. Zij had net een stamceltransplantatie moeten ondergaan in haar gevecht tegen de ziekte van Kahler. Ik wilde haar zo graag even bellen, om te vertellen dat het begonnen was, dat ze weer oma ging worden. Maar het was middenin de nacht en ik wilde haar nachtrust, die ze zo goed kon gebruiken, niet verstoren. Daarnaast wist ik dat ze nog een aantal weken in quarantaine moest en het daardoor nog een tijd zou duren voordat ze Pelle in levende leven zou ontmoeten. Daar had ik het best wel moeilijk mee, de geboorte van Pelle wilde ik zo graag samen delen!

Zwangerschapscursus DubbelZen

Doordat ik me tijdens de bevalling niet goed kon ontspannen en niet in mijn bevalbubbel kwam, kan ik me alles tot in detail herinneren. Hierdoor werd het mij extra duidelijk hoe belangrijk het is dat je volledig ontspannen bent tijdens een bevalling. Daarom een tip voor jou: volg de online zwangerschapscursus van DubbelZen. Doete bereidt je in deze zwangerschapscursus voor op een meer ontspannen geboorte. Het is geen standaard pufcursus, maar heel leuk en praktisch. En super fijn… Online! Dus je kan het volgen wanneer het jou (en eventueel je partner) uitkomt. Positiviteit, vertrouwen en ontspanning staan centraal in de online zwangerschapscursus van DubbelZen.